Púxenme a escoitar o resumo do partido entre o Deportivo e o Celta e, mentres o escoitaba, un corvo petou contra a miña ventá. Pensei que, seguramente, ao petar e caer ao chan, morrera; aínda así, fun abaixo para sacalo do xardín.
En canto estaba baixando as escaleiras, a miña nai berrou: "Xa te preparaches para ir ao partido?!" Nese momento, subín correndo e díxenlle a miña nai que me estaba preparando para ir. Ao subir ao coche, decateime de que o corvo non estaba morto, simplemente, non estaba no chan. Pensei que petara pero non morrera e saíra voando. Ao chegar ao campo de fútbol, vin que había dous corvos no tellado das bancadas e, ao chegar a casa, no tellado había tres corvos máis.
Hai anos, a miña avoa contárame que, se ves corvos nun número en orde, posiblemente morrerá alguén do pobo. Ao día seguinte, soaron as campás da igrexa, cun ton que declaraba que alguén morrera; e si, esa noite morrera un veciño que se chamaba Alfonso, non se sabía ben de que. Hai xente que pensa que lle deu algo, eu tamén pensei que lle dera un infarto pero aínda así, o meu medo crecía.
Co paso do tempo, aparecían máis corvos en orde e máis xente morría. Tiven sorte, porque a miña familia e mais eu mudarámonos a outro lugar, onde pensei que esa maldición acabaría para min. Pero non foi así, uns anos despois da mudanza, pasou o mesmo, aparecían corvos en orde e máis mortes.
Seguramente haberá un día que me toque a min, pero creo que non será hoxe, xa que na aldea aínda quedamos trinta e tres persoas. Mellor dito, trinta e dúas, porque xa empezan a tocar as campás, pero avisareivos cando sexa...
Éric Fernández Fernández (1º ESO)
Este foi o relato de 1º ESO enviado ao certame "Practica a leiteratura".
Ningún comentario:
Publicar un comentario