Púxenme
a escoitar ás árbores e contáronme moitas historias. Faláronme de
todo o que viran pasar durante anos: persoas boas e persoas malas,
paxariños que se pousaban nas súas pólas, animais... e viran tamén
guerra e paz. Antes vían carros e agora coches. Mais, unha delas, a
máis vella daquel monte, contoume a historia que máis me gustou:
- Pasou hai vinte anos, recórdoo perfectamente. Era a principios de
agosto e levabamos dúas ou tres semanas con moita calor, sen auga,
tiñamos moita sede e algunhas das compañeiras secaran. Vira eu dous
homes correndo aquela tarde, semellaban fuxir de algo ou alguén e ás
veces miraban para atrás, supoño que para comprobar que ninguén os
perseguía.
Despois diso, á noite, comezou o verdadeiro terror.
Ardía todo, só vía fume moi espeso e negro e grandes laparadas
alaranxadas e moi próximas. As nosas raíces impídennos fuxir e, nestes casos, soamente nos queda ver como a nosa fin se acerca pouco a
pouco ou agardar que algunha boa persoa nos axude. Nestas catástrofes
sempre morren moitas irmás e as que sobrevivimos somo unhas
privilexiadas.
Os dous homes que eu vira fuxir queimaran un coche
horas antes, só por diversión. E nós, as árbores, preguntámonos:
por divertirte ti, home, é necesario destruír a natureza?
***
Outro
día, púxenme a escoitar á Lúa. Explicoume como era estar no
espazo, rodeada de escuridade, sen nada e ninguén cerca. Soamente
vía estrelas, algúns planetas, algúns cometas... pero todos
estaban moi afastados dela. Díxome que se sentía soa e contoume
unha historia:
- Non lembro que día pasou aquilo, pero o que si
que recordo foi que non me sentira soa. Vira algo achegándose, algo
que eu xamais vira. Non era un cometa, mais ía voando polo espazo.
Semellábase a un satélite deses artificiais que vós botades de vez
en cando ao espazo. O que fose, aproximábase cada vez máis. Non
entendía por que viña directo a min, cando nunca antes nada se
interesara por min. Eu non sabía que facer! Quería fuxir e tiña
moito medo.
Cando tal, pousaron en min e baixaron tres homes
protexidos por uns traxes moi raros. Eu non sabía que facían aquí
nin que ían facerme. Os homes baixaron da máquina aquela moi
contentos e emocionados. As súas pisadas facíanme cóxegas e foron
moi afábeis e simpáticos comigo. Por fin non estaba soa! Eu
desexaba que quedasen aquí e que xamais me abandonasen, mais non
foi posíbel.
Tiveron que marchar pero, antes, craváronme este pau
cun anaco de tea de cor vermella, azul e branca. Aínda hoxe non
sei que é isto e por que o deixaron aquí. Aquel día lémbroo como
un dos mellores da miña longa vida. Foi incríbel que uns homes do
planeta do que eu son satélite me viñesen visitar.
Águeda Naval Barrosa (3º ESO)
Este foi o relato de 3º ESO enviado ao certame "Practica a leiteratura".