O gran camanduleiro

Esta "cousa" de Castelao fálanos dunha especie de xustiza social na que os que se aproveitan dos demais acaban pagando polos seus actos. Tamén nos fala das nefastas consecuencias de non recibir límites paternos na mocidade, e mesmo da parvoíce á que conduce non ter que esforzarse por nada, ata o punto de non percibir o desastre anunciado.

8 expresións para o 8M

A biblioteca "Ramón Caride", en colaboración co EDLG do Cole de Cea, escolleu para este vídeo oito expresións en galego, de entre as moitas que o feminismo nos está achegando para entender o mundo.

Eu non teño mágoa do picariño

Unha lectura superficial podería levarnos a pensar que este microrrelato de Castelao ficou desactualizado porque os pícaros xa non alancan atrás dos automóbiles. 

Porén, non vemos a miúdo xente nova (e non tanto) perseguindo variedade de "artefactos" que están fóra do seu alcance?

O narrador decántase pola calma serena de quen se conforma co que ten como fórmula para a felicidade, malia recoñecer que a mocidade do seu tempo e da súa terra corría sempre atrás do inalcanzábel.

Vou contarvos un conto triste

No Ano Castelao, a biblioteca Ramón Caride e o EDL do Cole de Cea colaboran na elaboración de vídeos con textos do autor homenaxeado 75 anos despois do seu falecemento. Este aconteceu na Arxentina, onde se atopaba exiliado por mor da ditadura franquista debido á súa traxectoria política en defensa de Galiza.

O texto escollido para esta primeira entrega é un brevísimo relato con ilustración, unha "cousa", na que Castelao transmite de forma sintética e impactante a tenrura polo desexo maternal incumprido nunha sociedade na que as mulleres de clase alta vivían pechadas nas casas coa única función de seren nais e dirixir o servizo. A ausencia do personaxe do esposo na narración reflicte á perfección a incomunicación entre a parella e incrementa o sentimento de soidade da nai á que lle van morrendo os cativiños antes de nacer, e que se amosa empeñada na teima de coidar o que non existe. As apelacións directas e insistentes do narrador para que os lectores non rían perante a vida traxicómica da fidalga expresan a empatía e comprensión do autor ante as penurias persoais, mesmo cando estas conducen á perda da razón.